Ένα θέμα το οποίο ταλανίζει τις Ένοπλες Δυνάμεις και συγκεκριμένα το Πολεμικό Ναυτικό, εδώ και πλέον μια δεκαετία είναι η ανανέωση του στόλου, δηλαδή, κύρια, η προμήθεια των φρεγατών.
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, δήλωσε με σαφήνεια τη πρόθεση της χώρας μας, να προμηθευτεί τα οπλικά συστήματα που αναγκαιούν στις ΕΔ και θα πρέπει να τονιστεί ότι είναι η πρώτη κυβέρνηση που το κάνει, μετά από αρκετά χρόνια. Στην κατεύθυνση αυτή, έγινε με ιδιαίτερη ταχύτητα η συμφωνία αγοράς των Rafal και ξεκίνησαν οι διαδικασίες τηςπρομήθειας φρεγατών για τις ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού.
Ήδη οι ‘’παίκτες’’, έχουν πάρει θέση στο πεδίο. Οι χώρες παραγωγής, ΗΠΑ, Γαλλία, Ολλανδία, Αγγλία, Ιταλία, Γερμανία, κάνουν τις προτάσεις τους, την ώρα που τα εξαπτέρυγα τους, δηλαδή λομπίστες, αναλυτές, εγχώριοι έμποροι συνεργάτες, ΄΄δημοσιογράφοι΄΄, έχουν βάλει τα δυνατά τους και χρησιμοποιούν ότι όπλο έχουν στη φαρέτρα τους, προκειμένου να κερδηθεί το έπαθλο, που είναι, ένα συμβόλαιο κοντά στα πέντε δις ευρώ.
Η κυβέρνηση που έχει την ευθύνη της επιλογής, πολύ ορθά διέθεσε χρόνο, προκειμένου, από τη μία, οι ‘’παίκτες’’ να έχουν τη δυνατότητα να προετοιμάσουν ανταγωνιστικές προσφορές και από την άλλη, η ίδια να εκτιμήσει δύο πολύ ιδιαίτερες παραμέτρους, που μπορούν να λειτουργήσουν πολλαπλασιαστικά για την προσφορότερη επιλογή, η μία αφορά την συμμετοχή των ελληνικών ναυπηγείων στο πρόγραμμα κατασκευής και η άλλη έχει σχέση με την ρήτρα αμυντικής συνδρομής σε περίπτωση σύρραξης με την Τουρκία
Εκείνο το οποίο επιβάλλεται, κατά την άποψη μου, είναι να επιλεγούν τα πολεμικά εκείνα πλοία, που ανταποκρίνονται στις επιχειρησιακές απαιτήσεις του Πολεμικού Ναυτικού, δηλαδή του κλάδου, που τόσο στην ειρήνη όσο και στον πόλεμο, έχει την ευθύνη διεξαγωγής των ναυτικών επιχειρήσεων και οι οποίες θα πρέπει να συνδυάζουν ταυτόχρονα δυνατότητες, πολέμου επιφανείας, αεράμυνας περιοχής, ανθυποβρυχιακού πολέμου, διοίκησης και ελέγχου του πεδίου της μάχης ψηφιακά και εκτόξευσης κατευθυνόμενων βλημάτων μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς.
Αυτονόητο είναι, ότι η συνακόλουθη της προμήθειας, τυχόν προτεινόμενη ρήτρα αμυντικής συνδρομής, από την υποψήφια προς επιλογή χώρα, σε μια ανταγωνιστική προσφορά,είναι καταλυτικός παράγοντας. Εκτιμώ όμως, ότι μια τέτοια πρόταση είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνει.
• Ο χρόνος περνάει και η κυβέρνηση σε λίγο θα κλείσει δύο χρόνια, με τη διαδικασία προμήθειας, να είναι ακόμα στην αρχή.
• Το πολεμικό μας ναυτικό, καλείται να προστατεύσει τον θαλάσσιο χώρο μας, ο οποίος απειλείται ανοιχτά και επίσημα από τον εξ ανατολών γείτονα, χωρίς να ενισχύεται, ενώ είναι γνωστές οι ανάγκες του
Η προσέγγιση του θέματος των εξοπλισμών, στο παρελθόν, θύμιζε παιδικό λάχνισμα (κληρωσιά),όπου οι παίκτες, ατάκτως εριμμένοι, συμμετείχαν στην παιδιά, την ώρα που η ‘’μάνα’’ καλείτο επειγόντως να ΄΄τα βγάλει΄΄ και αυτός που κέρδιζε, ήταν ο παίχτης που, έμενε τελευταίος. Μόνο που , το λάχνισμα στην περίπτωση αυτή, προσδιοριζόταν από τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που τοσυνόδευαν.
Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο είδος λαχνίσματος, έχει περάσει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν, καθόσον οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές αλλά και ο κίνδυνος για τη χώρα μας, ΄΄τα πρόβατα να οδηγηθούν στη σφαγή και η μάνα τσοπάνης στα τάρταρα…΄΄ είναι υπαρκτός.
Αυτό το οποίο περιμένουμε, τώρα, από την κυβέρνηση , είναι, με ταχύτητα και αποφασιστικότητα, να επιλέξει τις φρεγάτες,σύμφωνα με τις επιχειρησιακές απαιτήσεις του Πολεμικού Ναυτικού κι αν στις διαπραγματεύσεις με τους παίκτες, από κάποιο μαγικό καπέλο βγει ο λαγός της ρήτρας αμυντικής συνδρομής ή της νεκρανάστασης των ελληνικών ναυπηγείων, ακόμα καλύτερα!
Πόσο πιο καθαρά να το πούμε;
Νικόλαος Μανωλάκος
Αντιστράτηγος ε.α. – Επίτιμος Διοικητής ΑΣΔΕΝ
Βουλευτής ΝΔ Α΄ Πειραιώς και Νήσων
